Γυναίκας μυρωδιά

Μέσα από το τζάμι της βιτρίνας
έλαμψε και πάλι σιωπηλή,
μιας Άννας, μιας Αγνής, μιας Κατερίνας
δανείστηκα κι απόψε το φιλί.

Μέσα στις σκιές αφήνει χρώμα,
πλάθει με τα μάτια της φτερά,
ζωή από το σώμα για το σώμα,
που σμίγει με το μαύρο που φορά.

Πάνω απ' τις πληγές ζητά το αίμα,
να γράψει τις αλήθειες που πονούν,
γυναίκα σε έναν πόνο, σ' ένα βλέμμα,
μάτια που για πάντα θα δονούν.

Απόλυτα ταξίδια μου προσφέρει,
σε θάλασσες του έρωτα, του νου,
τη μια, τροπαιοφόρο θα με φέρει,
την άλλη, σαν αλήτη του κενού.

Τώρα απ' τα μάτια μου ξεπλένεις,
το μαύρο συννεφάκι που πονά,
μιας Ρίτας, μιας Ζωής και μιας Ελένης
απόηχος μιας νιότης που περνά.

Μέσα στον καιρό θα ταξιδεύει,
μέσα στους αιώνες θα πενθεί,
σε νύχτες των διαβόλων θα χορεύει,
με λάφυρα τα λάθη που ποθεί.

Μέσα στον καιρό θα ταξιδεύει,
πότε με το ήλιο ή το βοριά,
σε νύχτες των διαβόλων θα χορεύει
με αιώνιας γυναίκας μυρωδιά.

Ελπίδας Δον Κιχώτης

Στα πέρατα του κόσμου
θα φεύγεις συνεχώς,
θα κρύβεσαι εντός μου,
μονάχος και φτωχός.

Την άκρη του ματιού σου,
η τρέλα προσπερνά,
του αιώνιου ποτηριού σου
ποτό σε κυβερνά.

Λιοντάρι που βρυχάται,
ο μέσα σου θυμός,
η νύχτα σε θυμάται,
σε τρέφει ο χαμός.

Στα έγκατα της γης σου
ο χρόνος θα κινά
κι ο ήχος της οργής σου
θα σπάζει τα βουνά.

Στα πέρατα του κόσμου,
στα βράχια μιας γωνιάς,
σε σπρώχνει ο πυρετός μου
στο τέλος μιας γενιάς.

Στην άκρη του ματιού σου
θα αφήνεται άσπρο φως,
στο υγρό του ποτηριού σου
θα πέφτεις συνεχώς.

Στον τοίχο άλλης μιας νίκης
θα γράφονται οι φωνές,
εκεί που πάντα ανήκεις
σε νύχτες ταπεινές.

Στη θάλασσα μιας νιότης
θα πνίγονται οι φωνές,
αιώνιος ταξιδιώτης
σε μνήμες μακρινές.

Στον τοίχο άλλης μιας νίκης,
μιας ήττας, μιας φυγής,
σαν λάφυρο διαθήκης
δεν θες να υποταγείς.

Στη θάλασσα μιας νιότης,
θα πνίγεσαι γλυκά,
ελπίδας Δον Κιχώτης
με ατόφια ιδανικά.