Κόκκινα φορέματα

Παγώνουν τα χαμόγελα στα χείλη,
τα όνειρα δεν πιάνουν πια φωτιά,
δεσμώτες του καιρού, εχθροί και φίλοι
κερδίζουν τις ζωές τους στα χαρτιά.

Απρόσωπες του σήμερα γκριμάτσες
με στίγματα του χρόνου που επιζεί,
ερήμωσαν ισόγεια και ταράτσες
και οι άνθρωποι πια τρέχουν σαν χαζοί.

Ο έρωτας κλεισμένος σε υποσχέσεις,
σε κόκκινα φορέματα πατάς,
χορεύοντας θα σβήνεις εξαιρέσεις,
μαθαίνοντας αγάπη να ζητάς.

Τα πρόσωπα χαράζουν οι ρυτίδες,
τα μάτια έχουν στεγνώσει από καιρό,
τα χέρια τώρα μοιάζουν με λεπίδες,
ξυράφια σε έναν κόσμο φθονερό.

Τα χρώματα σκορπούν και ξεθωριάζουν,
το μαύρο καταπίνει το λευκό,
τα βλέμματα στο άπειρο κοιτάζουν,
το απόλυτο, πια, μοιάζει σχετικό.

Ο έρωτας χωρά σε ψευδαισθήσεις,
σε κόκκινα φορέματα πατάς,
το μόνο που απομένει να αναστήσεις,
το μόνο που απομένει να ζητάς.

Ο έρωτας χωρά σε αποδείξεις,
με αλήθεια μες το ψέμα περπατάς,
το μόνο που απομένει να αναδείξεις,
μαθαίνοντας τα πάντα να ζητάς.

Πριγκίπισσα της σκοτεινιάς

Μαχαίρι αχόρταγο λευκό
χωμένο μέσα στην πληγή
και η σκιά να αιμορραγεί,
να κοκκινίζει,

σάρκινο σώμα, μαλακό
να καταστρέφεται με οργή
και στερεμένη η πηγή
που σε θυμίζει.

Μέσα σε δάκρυα και ουρλιαχτά,
κλεισμένα μέσα στη σιωπή
και όλα αυτά που σου 'χαν πει
στάχτη και σκονή,

μέσα σε χρόνια λιγοστά
ζούσες συνέχεια σκυθρωπή,
τώρα είναι αργά για ανατροπή
σε γκρίζο χιόνι.

Πάνω στα πάθη μιας γενιάς,
ακροβατούσες σιωπηλή,
σαν ριψοκίνδυνο πουλί
σε ηλεκτροφόρα,

πριγκίπισσα της σκοτεινιάς
σε ξεχασμένη ανατολή,
κόκκινος ήλιος σε καλεί
που να 'σαι τώρα?

Σαν είμαι μόνος ...

Σαν είμαι μόνος,
δεν φεύγει ο χρόνος,
δεν προσπερνάει
με ξαγρυπνάει ...

Ξερνάει τη μοίρα,
κερνάει μπύρα,
με κουβεντιάζει
και με ταράζει.

Σαν είμαι μόνος,
δεν φεύγει ο χρόνος,
με βασανίζει
και με κερδίζει.

Αφήνει σκόνη
και με κλειδώνει,
με εκτοξεύει
και με μαζεύει.

Σαν είμαι μόνος,
δεν φεύγει ο χρόνος,
με κατακτάει
και με μετράει.

Καπνός και δάκρυ,
δεν βρίσκω άκρη,
βαριά ανασαίνω
και αργοπεθαίνω.

Σαν είμαι μόνος,
δεν φεύγει ο χρόνος,
μόνο πετάει
και με κυττάει.

Καπνό και ουίσκι
πάντα μου βρίσκει
και εγώ μαθαίνω
να αργοπεθαίνω.

Σαν είμαι μόνος,
δεν φεύγει ο χρόνος,
βουβά με τρέφει,
με καταστρέφει.

Στη μοναξιά μου,
είναι κοντά μου,
με συντροφεύει,
με ξεπαστρεύει ...

Επαναστάτης

Επαναστάτης τι θα πει;
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
με ένα τσεκούρι και φωτιά
και σέρτικα τσιγάρα.

Επαναστάτης τι θα πει;
μπουζούκι με το Μάρκο,
ένας ρεμπέτης ποιητής
να σπάζει το εμπάργκο.

Επαναστάτης τι θα πει;
κι ο Άσιμος ακόμα,
ποταπαγόρευση μπροστά
μα είμαστε όλοι λιώμα.

Επαναστάτης τι θα πει;
χωράει κι ο Παυλάρας,
άγια η νύχτα και το ροκ
στο σχήμα μιας κιθάρας.

Επαναστάτης τι θα πει;
θα βάλω και Τζιμάκο,
σε ένα ταξίμι αναρχικό
μες των αστών τον λάκο.

Επαναστάτης τι θα πει;
υπάρχουν πάντα αιτίες,
στων νοημάτων την τροχιά
θα φτιάχνονται οι θητείες.

Επαναστάτης τι θα πεί;
παιδιά των καναπέδων
όσοι αναλώνουν τις κραυγές
στους χώρους των γηπέδων.

Ένα καλοκαίρι ακόμα ...

Ένα καλοκαίρι ακόμα
θα μυρίσω όλη τη γη,
θα φυτέψω στην ψυχή μου
τη χαρά και την οργή.

Ένα καλοκαίρι ακόμα
θα αγοράσω όλο το φως,
με νομίσματα του πάθους
ζει ο πόθος ο κρυφός.

Ένα καλοκαίρι ακόμα
θα ξεφύγω απ' τη σκιά,
θα πετάξω ως τον ήλιο
κι ας καώ στην πυρκαγιά.

Ένα καλοκαίρι ακόμα
μες την θάλασσα θα μπω
και θα μείνω εκεί για πάντα
σε ένα ατέλειωτο ρεπό.

Απόψε η νύχτα ...

Απόψε η νύχτα στα βαθειά της με πηγαίνει,
μέσα στο άγνωστο, μα γνώριμο, δικό μου,
με ένα φεγγάρι σαν φανάρι του Διογένη,
μόνος να ψάχνω για να βρω το αρνητικό μου.

Απόψε η νύχτα πιο κοντά της με φωνάζει,
χωρίς τη μάσκα που τους πάντες ξεγελάει,
με μιαν αλήθεια που αρρωσταίνει και τρομάζει,
μα εγώ τη νοιώθω σαν κορίτσι που γελάει.

Απόψε η νύχτα με τραβάει από το χέρι,
παλιά μου φίλη με μια μνήμη με πονάει,
έχει στα δόντια της κατάμαυρο μαχαίρι
και δακτυλίδια του καπνού της με κερνάει.

Απόψε η νύχτα του ανέμου μοιρολόι,
του καταχείμωνου κρυμμένη μουσική,
όνειρα κρύβονται σε χάντρες κομπολόι
κι ανοίγουν δρόμους σε μια πόλη μαγική.

Απόψε η νύχτα με αστέρια θα γεμίσει
και μια σελήνη θα ανεβαίνει πιο ψηλά,
τα καλοκαίρια πάντα σβήνονται τα μίση,
τότε που αρχίζει η καρδιά να μου μιλά.

Απόψε η νύχτα με τραγούδια θα γεμίσει

κι ένας αέρας θα με πάρει μακρυά

και μια βροχή το μέτωπό μου θα δροσίσει

σ' ένα φθινόπωρο που φέρνει γιατρειά.

Ωδή στη θέλησή μας

Σ' αυτό το καρναβάλι
των σοβαροφανών,
ανύπαρκτες οι σχέσεις
ανθρώπων αδειανών.

Μετρώντας τις κουβέντες
της κίτρινης γενιάς,
δραπέτης υποψήφιος
θα γίνεις μονομιάς.

Σ' αυτό το καρναβάλι
των άβουλων σκιών,
απάτη και παγίδα
των στείρων θρησκειών.

Οι παθογόνες νότες
των κοσμικών σκυλιών,
ρυπαίνουν τον πλανήτη
των φλογερών φιλιών.

Σ' αυτό το καρναβάλι
των σοβαροφανών,
κλεμμένες οι ατάκες
των νεκροζωντανών.

Κοιτώντας την αλήθεια
μιας άλλης εποχής,
θα κλείνεσαι συνέχεια
στα βάθη της ψυχής.

Σ' αυτό το καρναβάλι
των σοβαροφανών
εικόνες του καθρέφτη
των ίδιων εαυτών.

Πορείες χωρίς μέλλον,
ζωές στο πουθενά,
μόνο στιγμές-ταξίδια
σε λεύτερα βουνά.

Σ' αυτή την κωμωδία
των ένοχων σιωπών
μολύνονται οι ανέμοι
τίμιων ανατροπών.

Αθλούμενοι προδότες
με πρόσχημα αλλαγές,
καρφώνουν τις σημαίες
σε ανοιχτές πληγές.

Οι ελπίδες λαβωμένες
απόμακρες ηχούν,
αδύναμες πεθαίνουν
στο δρόμο ξεψυχούν.

Σε αυτό το καρναβάλι
των άψυχων ζωών,
ανύπαρκτων εκπλήξεων
κενών επιρροών,

στο ελάχιστο της σκέψης
ανάκτηση ας γενεί,
των τίμιων δεδομένων
υψώστε τη φωνή.

Μικρό το μονοπάτι,
αθέατο κλειδί,
μα μένει να το βρούμε
σε μια κρυμμένη ωδή.

Ωδή στη βούλησή μας,
σε ενέργεια του μυαλού
σε αφύπνιση ονείρων
στη σφαίρα του υψηλού.

Ωδή στη θέλησή μας,
σε ανάπλαση του νου,
το χθεσινό να γίνει
σκιά του αποψινού.